Το κυδώνι είναι ένα φθινοπωρινό-χειμωνιάτικο φρούτο, το οποίο χρησιμοποιείται κυρίως ψημένο, είτε στην μαγειρική είτε στην ζαχαροπλαστική. Ο λόγος που δεν συνηθίζουμε να το τρώμε ωμό, ίσως να είναι η έντονη στυφάδα που έχει λόγω των τανινών που διαθέτει, παρόλο που δίνει ένα γευστικό χυμό πλούσιο σε βιταμίνη C.
Τα κυδώνια βρασμένα σε χυμό πορτοκαλιού και σερβιρισμένα με φρέσκια χτυπημένη σαντιγί ή στραγγιστό γιαούρτι είναι ένα επιδόρπιο που τρώγαμε σα παιδιά κυρίως κατά τον Οκτώβριο μήνα, κι έτσι είναι από αυτές τις παιδικές γεύσεις που αναπολώ κάθε φορά που έρχεται στο μυαλό μου το κυδώνι.
Η συνταγή είναι πολύ απλή και το γευστικό της αποτέλεσμα είναι φίνο, ελαφρύ και χωνευτικό. Διαθέτει όμως και το χαρακτηριστικό ότι συνδυάζει διαφορετικές υφές (η στυφάδα του κυδωνιού απαλύνεται από την κρεμώδη υφή της σαντιγί ή την βελούδινη του γιαουρτιού) αλλά και γεύσεις (η ξινή γεύση του κυδωνιού καλύπτεται από την γλύκα και το άρωμα του πορτοκαλιού) σε μια ΜΟΝΟ μπουκιά! Αυτό όμως που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι το ζουμί αυτού του γλυκού, το οποίο λόγω της υψηλής περιεκτικότητας των κυδωνιών σε πηκτίνη, δημιουργεί μια επιπλέον υφή που μοιάζει με ζελέ.
Οδηγίες Παρασκευής:
Πλένω τα κυδώνια και τα καθαρίζω ξεφλουδίζοντας τα από την (ελαφρώς χνουδωτή) φλούδα και τον εσωτερικό πυρήνα. Το καθάρισμά τους απαιτεί λίγη δύναμη καθώς το μαχαίρι δεν γλιστράει εύκολα στην σάρκα του κυδωνιού, αλλά αυτό το συνηθίζει κανείς μετά το πρώτο κυδώνι.
Τα κόβω στα τέσσερα και τα τοποθετώ στην κατσαρόλα. Προσθέτω από πάνω τον φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκαλιού (πρέπει σχεδόν να καλύπτει την επιφάνεια των κυδωνιών), τα γαρύφαλλα και την ζάχαρη.
Βράζω τα κυδώνια για 40’ περίπου (έχει τύχει να πάρουν και πολύ περισσότερο χρόνο αναλόγως τα κυδώνια) σε χαμηλή θερμοκρασία με μισόκλειστο καπάκι ή ωσότου τα κυδώνια μαλακώσουν (τα τρυπάω με ένα μαχαιράκι και ελέγχω αν είναι μαλακά προτού τα αποσύρω από τη φωτιά). Στο τέλος δυναμώνω την φωτιά, με ανοιχτό το καπάκι, κι αφήνω το γλυκό να «πιεί» τα περίσσια υγρά. Τα κυδώνια στο τέλος θα πρέπει να έχουν κοκκινίσει και να έχουν λίγο ζουμί.Μεταφέρω όλο το περιεχόμενο της κατσαρόλας σε ένα γυάλινο σκεύος, όσο ακόμα είναι ζεστό και προτού αρχίσει να πήζει και το αφήνω να κρυώσει σε θερμοκρασία δωματίου.
Εντωμεταξύ, ετοιμάζω τη σαντιγί ή το γιαούρτι. Προσωπικά μ’ αρέσει και με τα δύο γιατί βρίσκω ότι το μεν γιαούρτι γεφυρώνει όμορφα τις γεύσεις (με ένα λιτό, ελληνικό τρόπο), ενώ η σαντιγί του δίνει πιο φίνα αέρα αλλά και κάποιες έξτρα θερμίδες…! Για τη σαντιγί χτυπάω στο multi χειρός 250 ml κρέμα γάλακτος με 1 κ.σ. ζάχαρη και μια βανίλια μέχρι να πήξει.
Καλή απόλαυση!
Tα κάναμε και αυτά! Νόστιμα αλλά δεν κοκκίνησαν! Η Χριστίνα με πειράζει αν πραγματικά αγόρασα κυδώνια…..;) Κίτρινα μεν αλλά ήθελαν τουλάχιστον 30 λεπτά παραπάνω από τα 40 πρώτα λεπτά για να μαλακώσουν. Επίσης η Χριστίνα μου είπε να κρατάω τα κουκούτσια τους και να τα ρίχνω στο χυμό όταν ψήνονται γιατί εκεί βρίσκεται η πηκτίνη….Τα δικά μου μόλις τα έβγαλα και φαίνεται ότι θα πήξουν χωρίς τα κουκούτσια…..ίδωμεν!
Γεια σου Μαριάννα! Ο χρόνος βρασμού είναι μάλλον ενδεικτικός καθώς μπορεί να χρειαστεί να πρέπει να βράσουν περισσότερο. Το χρώμα τους πάλι βγαίνει άλλοτε πιο κόκκινο κι άλλοτε πιο έντονο πορτοκαλί. Τα κουκούτσια σε αυτή τη συνταγή όπως και στο γλυκό κυδώνι, δεν είναι απολύτως απαραίτητα καθώς είναι φρούτο με υψηλή περιεκτικότητα σε πηκτίνη και το ζουμί πήζει και δένει και χωρίς αυτά. Σίγουρα όμως τα κουκούτσια χρειάζονται στο κυδωνόπαστο που απαιτεί περισσότερη πηκτίνη για να στερεοποιηθεί (προσεχώς θα το ετοιμάσουμε κι αυτό)!