Όταν πρωτοπροσγειώθηκα σε τούτο τον τόπο (την Λευκωσία), άκουγα να γίνεται πολλή κουβέντα για το λουβί. Και “πώς το καθαρίζεις το λουβί” και “πώς το μαγειρεύεις το λουβί” και “πού βρίσκεις το λουβί το φρέσκο” κι άλλα τέτοια παρεμφερή. Πρόκειται άλλωστε για το εθνικό καθημερινό πιάτο των Κυπρίων. Είσαι στο σουπερμάρκετ (υπεραγορά) κι ακούς να μιλάνε για το λουβί, σχολάνε τα παιδιά από το σχολείο και τους περιμένει λουβί στο σπίτι, είσαι στο cafe-εστιατόριο της εταιρίας και σταθερά το μενού περιλαμβάνει λουβί.

Αρχικά σκέφτηκα κι εγώ, ότι θα προέρχεται από κάποιο τοπικό καρπό, κάποια ποικιλία μοναδική και γι’ αυτό τόσος ντόρος. Άλλωστε ότι βγάζει κάθε τόπος είναι ευλογημένο και το αξιοποιούμε και το τιμούμε στο μέγιστο. Πολύ σύντομα όλα άρχισαν να μπαίνουν στην θέση τους. Εξ’ ορισμού “το λουβί” είναι η σποροθήκη των οσπρίων αλλά κι άλλων καρπών. Στην Κύπρο όμως, λουβιά λέγονται τα μαυρομάτικα φασόλια τα οποία τρώγονται είτε χλωρά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες είτε αποξηραμένα από το φθινόπωρο και μετά. Ο γρίφος είχε λυθεί λοιπόν!

Τα (μαυρομάτικα) φασόλια εκτός από πλούσια πηγή πρωτεΐνης (εξού κι αναφέρονται κάποιες φορές ως “το κρέας του φτωχού“) περιέχουν επίσης φυτικές ίνες και πολλά θρεπτικά συστατικά (όπως ασβέστιο, φυλλικό οξύ κ.α.) γι’ αυτό κι είναι καλό να καταναλώνονται τακτικά. Τι πιο εύγευστο κι απολαυστικό όμως από το να τρώει κανείς φρέσκο, εποχιακό είδος από τον τόπο του, χωρίς περιττές προσθήκες και φιοριτούρες; Τρώμε το λουβί λοιπόν σαν σαλάτα, ελαφρώς χλιαρό την πρώτη φορά και λίγο δροσερό (του ψυγείου) την επομένη. Τα παιδιά μπορεί λίγο να μουρμουρίσουν, θ’ αρχίσουν την διαλογή στο πιάτο τους, ένα θα τρώνε, τρία θα βάζουν στην άκρη, ωσότου ακουστεί το αναμενόμενο “μαμά, χόρτασα”!

Πέρα από τα δικά μας όμως, θα επαναλάβω την αγαπημένη μου ρήση γιατί “ουκ εν τω πολλώ το ευ” ακόμα και στη μαγειρική, κι αυτή η σαλάτα το υπερασπίζεται περίτρανα!