Η πρασόπιτα αυτή είναι ελαφριά και ιδιαίτερα νόστιμη καθώς περιέχει μπεσαμέλ κι άφθονο πράσο το οποίο προσωπικά με ενθουσιάζει καθώς βρίσκω ότι είναι ένα από τα πιο εύγευστα λαχανικά. Την τελευταία φορά που την έφτιαξα έγινε καλύτερη από ποτέ γι’ αυτό και την τιμήσαμε έτσι όπως της αναλογούσε…Οδηγίες Παρασκευής:
Αρχικά ετοιμάζω την «σφιχτή» μπεσαμέλ. Σε ένα σκεύος ζεσταίνω το βούτυρο να λιώσει (4/10). Αφού λιώσει προσθέτω το αλεύρι κι ανακατεύω με τον αυγοδάρτη να δέσει και να γίνει μια ελαφρά ζύμη. Κατόπιν προσθέτω το γάλα ζεσταμένο σιγά-σιγά να ενσωματωθεί ανακατεύοντας με τον αυγοδάρτη κι ανεβάζω λίγο την θερμοκρασία (στο 6/10). Όσο προσθέτω το γάλα, η μπεσαμέλ θα αρχίσει να παίρνει όγκο και να γίνεται κρεμώδης. Μόλις πάρει βράση την αποσύρω και την αφήνω στην άκρη για αργότερα.
Τοποθετώ τα πλυμένα και τεμαχισμένα πράσα στην κατσαρόλα και τα αχνίζω (7/9) ανακατεύντας τακτικά ωσότου «πιούν» τα υγρά τους.
Όταν πια τα πράσα είναι έτοιμα κι εντελώς στεγνά, προσθέτω στην κατσαρόλα (δίχως να είναι στην φωτιά) την μπεσαμέλ και το τριμμένο τυρί. Ανακατεύω και προσθέτω όσο αλάτι και πιπέρι χρειάζεται (σημειωτέον, το τυρί είναι αρκετά πικάντικο και πρέπει να το συνυπολογίσω στην τελική γεύση). Η γέμιση είναι έτοιμη.
Σε ένα παραλληλόγραμμο πυρίμαχο σκεύος στρώνω τα πρώτα μισά φύλλα, λαδώνοντας τα ένα προς ένα. Στην μέση τοποθετώ την γέμιση και στην συνέχεια συνεχίζω με τα υπόλοιπα φύλλα. 
Το τελευταίο φύλλο δεν το λαδώνω για να μην αρπάξει στον φούρνο, αλλά το αλείφω με λίγο γάλα για να υγρανθεί.
Στο τέλος, κόβω την πίτα σε κομμάτια.
Τοποθετώ την πίτα στον φούρνο και την ψήνω στους 190°C για 60’ στην αντίσταση (πάνω και κάτω). Αν στην πορεία διαπιστώσω ότι η πίτα παίρνει πολύ χρώμα τοποθετώ από πάνω ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο κι αφήνω να ολοκληρωθεί ο χρόνος ψησίματός της. Επίσης, φροντίζω να καλοψηθεί η πίτα κι από κάτω, διαφορετικά τα κάτω (εσωτερικά) φύλλα θα είναι νοτισμένα. Η πρασόπιτα είναι έτοιμη!
Την επόμενη μέρα, όταν πρόκειται να την ξαναζεστάνω, μπορώ να την βάλω στην τοστιέρα έχοντας προηγουμένως τοποθετήσει αλουμινόχαρτο πάνω και κάτω από τις φέτες (για να μην λερώσω την τοστιέρα).
Απολαμβάνω με μεγάλη όρεξη…!
Αγαπητή φίλη,
Επειδή τυγχάνει η καταγωγή μου να είναι απο την πατρίδα της πίτας που είναι η ήπειρος και γενικά είμαστε μανουλες στην Παρασκευή τους (και στην καταναλωση τους) θα σου πρότεινα να προσπαθήσεις να ανοίξεις μονη σου το φύλλο. Η γεύση είναι εντελώς διαφορετική.
Αγαπητή/έ μπλογκο-αναγνώστη, για κάποιον αδιευκρίνιστο κοινωνικό-πολιτισμικό λόγο στην «Πόλη» μου, δεν άνοιγαν οι νοικοκυρές φύλλο. Ως εκ τούτου δεν έχω κληρονομήσει μήτε την συνήθεια μήτε τον τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να δοκιμάσω κάποια στιγμή, αν έχεις να μου διαθέσεις κάποια καλή συνταγή…!
Αγαπητή φίλη,
Για καθαρά ιστορικούς λόγους θα ήθελα να σε ρωτήσω: στην σου οι νοικοκυρές εκτός απο γαλλικά και πιάνο, όταν ήθελαν να φτιάξουν πιτα, το φύλο το αγοραζαν απο τον ΑΒ της γειτονιάς τους; Και αναφέρομαι για τις νοικοκυρές της γενιάς της γιαγιάσ σου. Τώρα όσο αφορά την συνταγή για φύλο δεν τίθεται θέμα αν είναι καλη αυτή που θα σου δώσω, θα είναι η αυθεντική συνταγη για άνοιγμα φύλου.
Ηι! Το βραδυ θα ερθουν κατι φιλοι για φαγητο και ετοιμασα την πρασοπιτα και την κρεμα με το γιαουρτι και το λεμονι. Οι οδηγιες σου ηταν αψογες και η bechamel βγηκε πανευκολα και πεντανοστιμη παρολο που ξεκινησα με μεγαλο δεος γιατι δεν ειχα ξαναφτιαξει ποτε! Ελπιζω οι γευσεις μας παρηγορησουν (το επικειμενο κουρεμα μας εχει μαραζωσει!) ……
Καλή σας όρεξη! Όσο για την χώνεψη… έχει ο Θεός…!
Ο θεος εχει. Εμας θα μας μεινει τιποτα?
Οψόμεθα… Τι άλλο?
Πολύ ωραία πίτα! Εύκολη στην παρασκευή της και πολύ νόστιμη . Έκανα μόνο ένα foul με το φύλλο καθώς χρησιμοποίησα χωριάτικο παραδοσιακό αντί κρούστας. Έχω την εντύπωση ότι θα είναι πιό τραγανή με το κρούστας. Την επόμενη φορά θα την ακολουθήσω κατά γράμμα!!!
Χριστίνα μου, αν και δεν την έχω δοκιμάσει με το χωριάτικο, με το φύλλο κρούστας γίνεται πράγματι πολύ τραγανή. Χαίρομαι που σας άρεσε!
ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΣΑΣ. ΕΥΓΕ.
Να είστε καλά, είναι πάντα χαρά μου να το ακούω. Καλοφάγωτη!
Τι γλυκιά που βγαίνει! Δεν είχα παρμεζάνα και έβαλα γραβιέρα Νάξου και εγινε ακομα πιο γλυκιά. Ο μπαμπάς μου λέει η μαμά του ποτε δεν άνοιγε φύλλο. Αγοράζανε πάντα γιουφκα. Μα να σου πω, αν έχεις γιουφκα τι να τα κανεις όλα τ' αλλά …… Μαριάννα
Πρώτα απ’ όλα να πω Μαριάννα ότι είναι σχεδόν συγκινητική η προσήλωση που δείχνεις σε αυτό το blog και τις συνταγές του. Νομίζω ότι είσαι πλέον η πιο πιστή follower του dailycious και σε ευχαριστώ πολύ για αυτό! Ως προς το φύλλο και τον γιουφκά τώρα, είναι σίγουρο ότι ήταν άλλες οι επιλογές των νοικοκυρών της Πόλης εκείνη την εποχή εξού και άλλες οι συνήθειες τους. Και μακάρι να μπορούσαμε κι εμείς να προμηθευτούμε τον γιουφκά με την μεταξένια υφή…
Παρακαλώ και σε ευχαριστώ και εγω! Όταν έχεις τρια μικρά παιδιά και σύζυγο vegeterian δεν έχεις την πολυτέλεια για πειραματισμούς και περιθώρια λάθους. Εσυ μας δίνεις έμπνευση αλλά και συνταγές με πολύ καλές οδηγίες που μας βγάζουν ασπροπρόσωπες. Συνέχισε το άξιο έργο σου και εμείς παραμένουμε πιστοί sous chef.