Μπαίνουμε σιγά-σιγά σε εορταστική περίοδο κι οι κουραμπιέδες είναι το πρώτο πράγμα που φτιάχνω. Αρέσουν σε όλους μας πολύ και ο καθένας μας τα τρώει με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Η Άννα ας πούμε, τα τρώει τρία-τρία (είναι μεγάλη «κουραμπιεδίτσα», DNA είναι αυτό άλλωστε…), ο Χρήστος πρώτα γλύφει την ζάχαρη γύρω-γύρω και μετά αρχίζει και ροκανίζει περιφερειακά τον κουραμπιέ, ενώ ο Μιχάλης κι εγώ συνοδεύουμε τον πρωινό καφέ μας με αυτά. Κάπως έτσι πήραν και την ονομασία τους, είναι του λεπτού διότι εξαφανίζονται ταχύτατα!
Οι κουραμπιέδες μου αρέσουν πολύ και μπορώ να πω ότι λίγους δεν καταδέχομαι, αλλά οι συγκεκριμένοι είναι όχι μόνο απλούστατοι στην ετοιμασία τους (έχουν άλλωστε μόνον 4 υλικά!) αλλά είναι και πεντανόστιμοι. Tο μυστικό για τον καλό κουραμπιέ, μετά από χρόνια γευστικών δοκιμών, κατέληξα πως είναι το βούτυρο. Όταν το βούτυρο είναι φρέσκο κι αγελαδινό (ιδανικά τύπου Κερκύρας), αρωματικό κι άφθονο, ο κουραμπιές θα είναι μυρωδάτος και θα λιώνει στο στόμα. Κι αν θέλω να εξελίξω την συνταγή μου μπορώ να τους φτιάξω με επικάλυψη σοκολάτας ή να ετοιμάσω σοκολατένιους κουραμπιέδες μέσα κι έξω…
Τρόπος Παρασκευής:
Στον κάδο του πολυμίξερ χτυπάω το βούτυρο με τις 2 κουταλιές σούπας άχνη ζάχαρη, σε μέτρια ταχύτητα, για 15’.
Σκοπός είναι να ασπρίσει το βούτυρο και να γίνει αφράτο ώστε στο τέλος να θυμίζει μους.
Εν τω μεταξύ κόβω τα αμύγδαλα σε μικρά κομμάτια, κατά προτίμηση με το χέρι για να τα αισθάνομαι.
Στην συνέχεια, προσθέτω το αλεύρι να ανακατευθεί καλά και τελευταία τ’ αμύγδαλα. Η ζύμη θα είναι εξαιρετικά μαλακή γι’ αυτό και θα πρέπει να την βάλω στο ψυγείο, για να σφίξει και να μπορέσω να πλάσω αργότερα τους κουραμπιέδες. Πρέπει να μείνει περίπου μια ώρα, όχι περισσότερο.
Και τώρα θα την πω την αμαρτία μου. Την τελευταία φορά χρησιμοποίησα ένα μέρος αλεύρι ολικής άλεσης γι’ αυτό η δική μου ζύμη είναι λίγο σκουρόχρωμη…
Όταν αρχίζω να πλάθω τους κουραμπιέδες, σε μέγεθος όχι μεγαλύτερο από ένα καρύδι, φροντίζω πρώτον να κάνω γρήγορα για να μην μαλακώσει η ζύμη στα χέρια μου και δεύτερον να τους φτιάχνω στο ίδιο μέγεθος για να ψηθούν ομοιόμορφα. Όσους πλάθω τους μοιράζω σε δύο ταψιά με λαδόκολλα, τοποθετημένους αραιά μεταξύ τους γιατί θα φουσκώσουν.
Έχω προθερμάνει τον φούρνο και τους ψήνω για 35-40’ στους 160°C στον αέρα. Στο τέλος του ψησίματος, οι κουραμπιέδες θα πρέπει να έχουν πάρει ελάχιστο χρώμα (οι δικοί μου σε αυτήν την περίπτωση είναι αρκετά ροδοκοκκινισμένοι λόγω του αλευριού). Όσο είναι ακόμα ζεστοί στην λαμαρίνα, τους κοσκινίζω με την άχνη ζάχαρη και τους αφήνω να κρυώσουν καλά.
Όταν αρχίζω να πλάθω τους κουραμπιέδες, σε μέγεθος όχι μεγαλύτερο από ένα καρύδι, φροντίζω πρώτον να κάνω γρήγορα για να μην μαλακώσει η ζύμη στα χέρια μου και δεύτερον να τους φτιάχνω στο ίδιο μέγεθος για να ψηθούν ομοιόμορφα. Όσους πλάθω τους μοιράζω σε δύο ταψιά με λαδόκολλα, τοποθετημένους αραιά μεταξύ τους γιατί θα φουσκώσουν.Έχω προθερμάνει τον φούρνο και τους ψήνω για 35-40’ στους 160°C στον αέρα. Στο τέλος του ψησίματος, οι κουραμπιέδες θα πρέπει να έχουν πάρει ελάχιστο χρώμα (οι δικοί μου σε αυτήν την περίπτωση είναι αρκετά ροδοκοκκινισμένοι λόγω του αλευριού). Όσο είναι ακόμα ζεστοί στην λαμαρίνα, τους κοσκινίζω με την άχνη ζάχαρη και τους αφήνω να κρυώσουν καλά.
Αφού κρυώσουν καλά, τους μεταφέρω σε ένα μεταλλικό κουτί με καπάκι και τους ξαναπασπαλίζω με άχνη ζάχαρη.
Και του χρόνου!
Τα είχα φτιάξει και πέρσι, και είχαν μεγάλη επιτυχία, και θα τα φτιάξω πάλι σήμερα!Νομίζω ότι έχεις δίκιο επίσης στο ότι αποτελούν το παρασύνθημα για τις γιορτές – καλή μου επιτυχία…
Μόλις τελείωσα με τα κουραμπιεδάκια και αυτά τα Χριστούγεννα! Και του χρόνου ελπίζω να τα ξανακάνω…και βέβαια υπερίσχυσαν αυτά έναντι των σοκολατένιων.
Και του χρόνου λοιπόν Νατ μου, αν και θα διαφωνήσουμε στο ότι τα σοκολατένια είναι υποδεέστερα των χιονισμένων, απλώς είναι διαφορετικά (embrace them)!!
Μόνο επειδή μου λες τη λέξη ''κλειδί'', μπορεί να τα δοκιμάσω του χρόνου!
Μπορω ν τα ψησω στην αντίσταση αν δεν εχω αέρα;