Η ιδέα του αρακά με το λαβράκι που στα εστιατόρια είθισται να σερβίρεται φιλεταρισμένο πάνω σε πουρέ αρακά, υπήρξε πηγή έμπνευσης αυτού του πολύ καθημερινού πιάτου το οποίο συστήνω χωρίς επιφύλαξη σε πείσμα της μέρας που μας καλεί σε αχαλίνωτη κρεατοφαγία! Ένα πολύ νόστιμο και χορταστικό πιάτο ιδίως αν λάβει κανείς υπόψιν του το πόσο γρήγορα κι εύκολα ετοιμάζεται. Εκτός από το υπέροχο και διακριτικό πάντρεμα της μουστάρδας και του λεμονιού με το ψάρι, έδεσε κι ο αρακάς με τον άνηθο και το κρεμμύδι που συνόδεψε το ψάρι σαν λαδερό (συνδυασμός που εμένα μου αρέσει πολύ). Για το λαβράκι στον φούρνο με σάλτσα μουστάρδας και αρακά χρειάστηκα…
Τρόπος Παρασκευής:
Προθερμαίνω τον φούρνο στους 210°C (πάνω κάτω αντίσταση).
Σε ένα πυρίμαχο σκεύος ή ένα pyrex τοποθετώ το λαβράκι και το αλατοπιπερώνω εξωτερικά κι εσωτερικά.
Ετοιμάζω την σάλτσα μουστάρδας ανακατεύοντας σε ένα μπολ την μουστάρδα, τον φλοιό και τον χυμό λεμονιού, το ελαιόλαδο και το αλατοπίπερο.
Στρώνω γύρω από το ψάρι τον αρακά, προσθέτω το κρεμμύδι και τον άνηθο, το ελαιόλαδο κι αλατοπιπερώνω. Τοποθετώ λίγες φέτες λεμονιού πάνω στο ψάρι.
Κατόπιν ρίχνω την σάλτσα μουστάρδας πάνω από το ψάρι. Δεν προσθέτω νερό καθώς το ψάρι θα ψηθεί στα υγρά του.
Καλύπτω το σκεύος καλά με αλουμινόχαρτο ώστε να σφραγίσω τους υδρατμούς (για να ψηθεί ο αρακάς) και κατόπιν φουρνίζω για μία ώρα στον φούρνο στους 210°C. Μόλις παρέλθει ο χρόνος και είμαι σίγουρη ότι το ψάρι δεν είναι άψητο γύρω από το κεντρικό κόκκαλο, αφαιρώ από τον φούρνο και το σερβίρω αμέσως όσο είναι ακόμα ζεστό.
Καλύπτω το σκεύος καλά με αλουμινόχαρτο ώστε να σφραγίσω τους υδρατμούς (για να ψηθεί ο αρακάς) και κατόπιν φουρνίζω για μία ώρα στον φούρνο στους 210°C. Μόλις παρέλθει ο χρόνος και είμαι σίγουρη ότι το ψάρι δεν είναι άψητο γύρω από το κεντρικό κόκκαλο, αφαιρώ από τον φούρνο και το σερβίρω αμέσως όσο είναι ακόμα ζεστό.
Καλή επιτυχία!
Πολυ καλος ο συνδιασμος Ελλη μου , αυτο το φαγακι μυριζει ανοιξη αν περισεψει ..που δεν νομιζω … εγω θα το ετρωγα και κρυο …
Λόγω λαδερού θα μπορούσε εύκολα να φαγωθεί και κρύο, έχεις πολύ δίκιο Μαρία!