Εγώ που είμαι από την Πόλη και δεν βάζω εύκολα κάτι πάνω από ένα καλοκαμωμένο λαδερό θα έλεγα ότι τώρα για το καλοκαίρι είναι ότι πιο ευχάριστο και δροσερό μπορεί να γευτεί κανείς πολύ περισσότερο δε, όταν το λαδερό αυτό είναι φτιαγμένο με μελιτζάνες. Και παρόλο που τα φαγητά με μελιτζάνες είναι πολλά και ποικίλα ιδίως στην πολίτικη κουζίνα (βλ. τουρλού, μπριάμ, μελιτζάνες παπουτσάκια, ιμάμ μπαϊλντί, μελιτζανόπιτα, χιουνκιάρ μπεγιεντί, μελιτζανοσαλάτα, μελιτζάνες τηγανιτές με κόκκινη σάλτσα ή χωρίς) οι λαδερές μελιτζάνες με λίγες πιπεριές που δίνουν ωραία γεύση αλλά και μερικές πατατούλες για να μας «πιάσει το φαγητό» (που έλεγε κι η γιαγιά μου) έχουν άλλη χάρη…
Κατά την ετοιμασία, οι μελιτζάνες κι οι πιπεριές τηγανίζονται πρώτα ελαφρά (γιατί κακά τα ψέματα η μελιτζάνα τηγανισμένη αποκτά άλλη γεύση) και κατόπιν ψήνονται λίγο ακόμα στον φούρνο μαζί με τα υπόλοιπα υλικά ως εξής…
Τρόπος παρασκευής:
Ζεσταίνω το λάδι, πλένω και κόβω τις μελιτζάνες σε μεγάλα κομμάτια και τις πιπεριές στα τέσσερα.
Μόλις το λάδι ζεσταθεί τοποθετώ τις μελιτζάνες να πάρουν χρώμα από την μία πλευρά (για 5’) και μετά από τη άλλη (για 3-4’).
Αφού κάνω το ίδιο με τις πιπεριές, αραδιάζω τα τηγανισμένα λαχανικά σε ένα pyrex ή άλλο πυρίμαχο σκεύος και προσθέτω τις πατάτες σε ροδέλες, το κρεμμύδι, τις αλεσμένες ντομάτες, το σκόρδο, την ζαχαρίτσα, το αλατοπίπερο και το ελαιόλαδο.
Ψήνω τις λαδερές μελιτζάνες στον φούρνο για καμία ώρα στους 200°C (πάνω κάτω αντίσταση) μέχρι να μαλακώσουν και να ψηθούν όλα τα υλικά, να δέσει η σάλτσα και να μείνει (η σάλτσα) μόνο με το λάδι της. (Αρχικά μπορώ να καλύψω το σκεύος με ασημόχαρτο για 30′ μέχρι να μαλακώσουν λίγο οι πατάτες από τους υδρατμούς και κατόπιν αφού το αφαιρέσω να συνεχίσω το ψήσιμο.)
Αν κατά το ψήσιμο τα λαχανικά δω ότι αρπάζουν σκεπάζω την επιφάνεια του φαγητού με ένα ασημόχαρτο (από πάνω σαν τέντα) ενώ αν δω ότι το φαγητό στεγνώνει πολύ γρήγορα μπορώ να προσθέσω λίγο βραστό νερό από τον βραστήρα.
Οι μελιτζάνες λαδερές με πιπεριές και λίγες πατατούλες στον φούρνο είναι έτοιμες και καλή μας όρεξη!
Ελλη μου αυτο το φαγακι ειναι γλυκισμα , με λιγο ασπρο τυρακι πληρες υπεροχο γευμα .Οταν λες οτι εισαι Πολιτισα καταφουσκωνω απο καμαρι ….πολυ σωστη η προσθηκη ζαχαριτσας στα ντοματενια φαγητα ομως εγω δεν τα σκεπαζω ποτε με αλουμινοχαρτο , γιατι οταν ακουμπισει στην ντοματα διαβρωνεται και τα συστατικα του αλουμινιου τα βρισκουμε κολλημενα στο φαι .Κοβω ενα κοματι λαδοχαρτο ,λιγο μεγαλητερο απο το ταψι , το τσαλακωνω κατω απο τρεχουμενο νερο , και ετσι οπως ειναι βρεμενο το απλωνω πανω απο το φαι .Ετσι ψηνεται ωραια μετους υδρατμους που δημηουργουντε και δεν στεγνωνει το φαγακι .Το κανω και στα γεμιστα του φουρνου . . Τελος οι πολυλογιες της θειας Μαρικουλας !!!!!!!! Παρτε ανασα !!!!
Όπως πάντα είσαστε πολύ διαφωτιστική και επεξηγηματική! Δεν φανταζόμουν ότι το αλουμινόχαρτο πάνω στην ντομάτα αφήνει υπολείμματα, αλλά από τώρα και στο εξής θα το προσέχω κι εγώ. Σας ευχαριστούμε θεία Μαρικούλα!